برای مجنون بیخیال قصه ات،یک لیلی مغرورباش!
محبتت را به هر بها وبهانه ای نفروش…

تنهایى
چیزهاى زیادى به انسان مى آموزد
اما تو نرو
بگذار من نادان بمانم…!!!

حالا که گریه دوای دردم شد اشک ها هم بامنت روی صورتم پامیگذارند..

زبان استخوانی ندارد،اماآنقدرقوی هست که بتواند قلبی رابشکند..

سرتاسر عمر من سرگشته همین است:
 دل کندن از اینجاوبه آنجا نرسیدن

همیشه انتهای روز
تنهامی روم روبه زندگی،
…
که دستم رابگیردوبیرون کندازپیراهنم ازخودم.
دیوارهادست هایم رامی شناسند،تاریکی سکوتم را.

آفتاب که میتابد ، پرنده که میخواند و نسیم که می وزد باخودم میگویم حتما” حال تو خوب است که جهان اینهمه زیباست‎

این خانه بعداز تو فقط دیوار است وتکه ذغالی که خط میکشد نیامدنت را…

آسمان هم که باشی بغلت خواهم کرد… فکر گستردگی واژه نباش، همه در گوشه ی تنهایی من جادارند.. پراز عاشقانه ای تو، دیگراز
خدا چه بخواهم؟؟؟…

سرم رو می چسبونم بهت، باهمه ی وجودم بو می کشمت… ریه هام پر میشه از تو!

گاهی وقت ها چنان دلتنگ می شوم که بی تابی ام راهیچ بهانه ای تاب نمیاورد,به خودکه می آیم می بینم از کسی دورم که بی بهانه
دوستش دارم.

دوری از من!
اما…
به تو اندیشیدن را،عادتی ساخته ام بهر تنهایی خویش…